Als coördinator leg ik het eerste contact met een gezin dat bij Home-Start aanklopt. Tijdens dat gesprek laat ik mijn onderbuikgevoel spreken om te bepalen welke vrijwilliger de beste match zou zijn. Als ze beiden ja hebben gezegd tegen de samenwerking, dan blijf ik op de achtergrond aanwezig. Graag neem ik je mee door het verhaal te vertellen van Marjolein en Anke.
Wanneer Marjolein haar vader en moeder vertelt dat ze voor de tweede keer opa en oma worden, kan Anneloes haar mond niet meer houden. Zij is net als haar zus zwanger. Wat een vreugde brengt dit nieuws! Straks kunnen ze drie kleinkinderen in hun armen sluiten.
Beide zwangerschappen verlopen voorspoedig. Tot Anneloes in haar 29e week zit. Dan gaat het mis. Wat een verdriet geeft dit. Anneloes heeft alle steun van haar moeder nodig om hier doorheen te komen. Wat niemand weet is dat Marjolein het ook heel erg moeilijk heeft. Haar zoontje, die nu vier jaar is, ging na zijn geboorte ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Niemand wist in eerste instantie wat er aan de hand was. Nachtenlang hield Marjolein een baby in haar armen, die vreselijk overstuur was, zonder te weten wat er aan de hand was. Dat zorgde ervoor dat ze zich heel onzeker begon te voelen in haar rol als moeder. Uiteindelijk kwam het ziekenhuis met een diagnose en werd haar zoontje beter. Nu zou je niet meer zeggen dat zijn eerste levensperiode zo moeizaam is verlopen.
Tijdens de zwangerschap van haar tweede denkt Marjolein veel terug aan deze moeilijke periode. Ze is bang dat het ook slecht zal gaan met dit kindje. Maar ze durft het aan niemand te vertellen. Zeker na de miskraam van Anneloes wil ze niemand tot last zijn. Haar zus heeft haar moeder nu zo hard nodig. Daarom wil ze niet ook nog eens een beroep op haar moeder doen. Maar haar man ziet dat ze vreselijk worstelt. Hij oppert dat het misschien goed is om hulp te zoeken. In eerste instantie wil ze daar niets van horen. Maar als ze na de geboorte huilend bij het consultatiebureau zit, weet ze dat ze wel iemand kan gebruiken bij wie ze haar verhaal kwijt kan en die het niet gek vindt dat ze zich zulke zorgen maakt. Ze krijgt te horen dat Home-Start iets voor haar zou kunnen zijn. De jeugdverpleegkundige neemt na instemming van Marjolein contact op met mij als Home-Start coördinator.
Niet lang daarna zit ik bij Marjolein op de bank. Ik zie dat Marjolein om de haverklap in het wiegje kijkt van haar nieuwbakken zoontje. Het is een gezond jongetje dat goed eet en slaapt. Maar Marjolein staat stijf van de zenuwen. Ze veert direct op bij elk zuchtje of kreuntje. Alle problemen met haar eerste liggen nu weer vers in haar geheugen, waardoor die roze wolk ver te zoeken is. Nadat ze hoort wat Home-Start voor haar kan betekenen, stemt ze in met de ondersteuning van een vrijwilliger.
Niet lang daarna ga ik samen met Anke de vrijwilliger langs bij Marjolein. Ook tijdens dit bezoek kijkt Marjolein meerdere keren gespannen in het wiegje. Als ze haar zoontje eruit haalt, begint hij te huilen. “Mag ik hem vasthouden?”, vraagt Anke. Marjolein kijkt haar vertwijfelt aan. Anke blijft er rustig onder. Nu moet je weten dat Anke zelf oma is van vele kleinkinderen. Ze groeide op als boerendochter in een groot gezin. Anke maak je dus niet zo snel gek en dat straalt ze ook uit. Het is deze rust die Marjolein het vertrouwen geeft om haar zoontje over te geven aan Anke. Terwijl Anke het zoontje op haar schoot neemt met het gezichtje naar haar toe, spreekt ze hem liefdevol toe. “Ach, manneke toch, moet je zo huilen? Dat is oké, hoor. Je mag best huilen. Het is ook spannend, zo’n vreemde mevrouw die je vasthoudt.” Niet alleen het zoontje wordt rustig door de kalmte die Anke uitstraalt, ook Marjolein zie ik ontspannen.
Sindsdien zien Anke en Marjolein elkaar maandenlang elke week. Soms gaan ze samen met de twee jongetjes naar buiten. Soms blijven ze thuis waarbij Marjolein in alle rust de fles kan geven terwijl Anke een boekje voorleest of een spelletje doet. Soms helpt Anke met de lunch zodat deze wat rustiger verloopt. Soms zit ze met Marjolein op de bank zodat ze haar verhaal kan doen, waarbij ze niet bang is om iemand tot last te zijn. Tot het moment komt waarop Marjolein kan zeggen dat ze het weer op eigen kracht aankan. Ze kan weer genieten van haar twee zoontjes zonder de angst dat het mis zou gaan. De pijn van toen kan ze achter zich laten.
Tijdens de laatste afspraak waarbij ik als coördinator ook aanwezig ben, kijken we wat er in de afgelopen periode is veranderd/verbeterd. We kijken naar de ondersteuningsvraag die een moeder en/of vader tijdens het eerste gesprek met mij heeft geformuleerd. Daarbij vieren we de successen, staan stil bij wat er is gebeurd en kijken naar de toekomst.
Marjoleins houding is tijdens de laatste afspraak zichtbaar veranderd. Ze is ontspannen. Ze kan weer lachen. Ze praat honderd uit over haar kinderen. Ze heeft alle vertrouwen in zichzelf en in het welzijn van haar zoontjes. Anke neemt weliswaar afscheid van Marjolein als Home-Start vrijwilliger, maar ze beloven elkaar dat ze contact houden.
Eens in de zoveel tijd komt Anke langs bij Marjolein om bij te praten onder het genot van een kop thee. Ook stuurt Marjolein zo af en toe foto’s van haar zoontjes via de app die Anke vol trots showt aan mij. En ik geniet met volle teugen mee. Wat een fijn beroep heb ik toch!
(Namen en herleidbare gegevens zijn geanonimiseerd.)
Bezoek de Facebook pagina 
